Straks zal ik zelf weer allerlei aanpakken en dat doe ik best uitgerust. Dus bewonderden we tussenin nog even coronaproof van Namen en de schildpad van Jan Fabre, de machtig mooie tuinen van Annevoie (aanrader), zat ik zelfs gevangen bij Godfired van Bouillon.
Er was één camping waar we vast nooit meer overnachten. En dat is niet omdat de eigenares een halfblote man meestuurde om de weg te wijzen op het terrein. Bij het inchecken vroeg de eigenares me : Wat ben je van beroep? En ze gokte spontaan ; Niks? Gepensioneerd? Terwijl ze alvast een schuin streepje bij het vakje ‘beroep’ zette.
Mijn stem viel op de toonbank. Ik wou nog vragen of ik mijn takenpakket in alfabetische volgorde moest ophoesten. Toen bedacht ik me. Even ‘Niks’ zijn voor vier vrije dagen is niks overdreven. Om daarna weer :
Alles een beetje in de gaten proberen te houden tot
Zo mooi zal het worden met vele handen en hoofden.
Deze week moesten we ook afscheid nemen van ons beroemde buitenbankje dat niet meer voor de winkel mag staan maar een nieuw leven krijgt bij Jeroen thuis.
Intussen is ook de sanitairman gestart en de schilder is bezig met een van de laatste projecten voor zijn pensioen. En ik durf bekennen dat er een luide jiehaaaa klonk toen ik op het tweede verdiep in de kruin van de winkel wandelde. Het verschil tussen voor en na de schilderwerken, kon niet groter zijn. Een emo-moment waard. Merci aan iedereen die naarstig aan het werk zijn om van de winkel een beleefhuis te maken.
