Een mens zou van minder een potje janken.
Deze morgen wou ik helemaal volgens mijn todo lijst en gezellig in pyjama eerst ons huishouden redden van verwaarlozing na alle werk in De Vreemde Eend.
En toen ging de telefoon voor de winkel.
Waar de lampen liggen en waar ze mogen hangen?
En hoe zit het met die verwarmingselementen?
En wat met de rest?
Een kwartier later stond ik aangekleed en al in de Wijngaardstraat, helemaal geoefend in delegeren intussen en om in een recordtempo zoveel mogelijk geschenken in veiligheid te brengen.
Daarna haastte ik me naar de kringloop en de ecoshop, om de laatste meubels en rekken te ontdekken voor de bovenverdiepingen van De Vreemde Eend.
Hoera! Er is een nieuwe vijver gevonden voor onze fontein op het terras boven de winkel.
Er kon als bonus kon er nog een blits bezoek aan schoonmoeder vanaf.
Om dan meteen in de winkel er weer in te vliegen om alle geschenken terug te zetten na eerst een poging te doen om zoveel mogelijk stof te vangen. Intussen ving mijn blik bewonderend onze nieuwe lampen in de winkel.
Eindelijk kon ik boven de trap op. En daar waren ze, de waterlanders. Na meer dan een jaar plannen, zelf al te starten met renoveren achter de schermen, het werk verder mooi in handen te geven van mensen die het kunnen, is het bijna zover.
Na eerst alles te zien afbreken en stapje voor stapje terug te zien opbouwen is deze week de laatste vloer afgewerkt, alle lampen branden en op het stof na ziet het er zo schoon uit nu ook boven.
De winkel De Vreemde Eend breekt uit zijn ei en wordt straks ‘Het huis van De Vreemde Eend’.
Een droom laten groeien en uiteindelijk zien openbloeien, daar bloost een mens wel bij. Tranen van contentement dus.
Wie zich vandaag stoort aan het stof dat ik nog niet weg kreeg; ik heb nog wel een stofdoek op overschot.
Welkom
